شنبه نهم آذر 87
ساعت 16- 18 افتتاحیه درتالار فارابی

یکشنبه  دهم آذر 87
ساعت 11-12 قسمت اول فیلم genius of photography با عنوان fixing the shadow  (دوبله)
ساعت 12.30 - 14.30 کارگاه دیجیتال مدیریت رنگ - آقای ناصری                              
ساعت 15-17 سخنرانی بابک احمدی با عنوان "هرمنوتیک در تصویر "

دوشنبه یازدهم آذر 87
ساعت 10-11 تکرار فیلم fixing the shadow
ساعت 11-12 قسمت دوم فیلم genius of photography با عنوان paper movies (دوبله)                                    
ساعت 12.30 - 14.30  کارگاه light brush –داریوش کیانی
ساعت 15-17 سخنرانی حمید سوری با عنوان "عکاسی از عکاسی"

سه‌شنبه دوازدهم آذر 87
ساعت 11-10 تکرار فیلم paper movies                                              
ساعت 11-12 قسمت سوم فیلم genius of photography با عنوان we are family (دوبله)
ساعت 12.30 - 14.30 سخنرانی ایمان سیوف با عنوان "شیوه‌های نوین در عکاسی پانوراما "
ساعت 15-17 نشست هیات داوران مسابقه نقد عکس

چهارشنبه سیزدهم آذر 87
ساعت 10-11 تکرار فیلم we are family
ساعت 14-16 نشست هیات داوران مسابقه دغدغه های عکاسانه
ساعت 16-18 اختتامیه و اهدای جوایز

مسابقه " نقد عکس" روز سه شنبه پنجم آذر توسط اسماعیل عباسی، محمد مترجم زاده و فرشید آذرنگ داوری شد و آسیه عطایی، صالحه خوانساری، نسا عسگری، مینا جمال سیسی، مجید پروانه پور، مهدی فاضل، زانیار بلوری و الهام شاملو مقدم به عنوان نفرات برگزیده معرفی شدند.

هیات داوران مسابقه نقد عكس، با توجه به اینكه متون ارسال شده به سومین جشن عكس دانشگاه هنر، درباره ی عكسها و عكاسان متفاوتی است، به اتفاق آرا تصمیم گرفت منتخبین را در دو گروه اول , شامل سه نقد برتر و گروه دوم , شامل پنج نقد برگزیده تعیین و معرفی نماید .

این تصمیم به منظور اجتناب از ترویج وتبلیغ ناخواسته برای الگویی خاص جهت نگارش این گونه متون اتخاذ شده است .

مراسم اهدای جوایز و تقدیر از برگزیدگان ،روز چهارشنبه  سیزدهم آذر ٨٧ ،ساعت چهاربعد از ظهر , طی مراسم اختتامیه جشن عكس برگزار خواهد شد.

نشانی: چهار راه ولی عصر ، خیابان ولی عصر  ، رو به روی بزرگمهر ،دانشگاه هنر، تالار فارابی

داوری مسابقه "دغدغه‌های عکاسانه " روز شنبه دوم آذر توسط حمید سوری، مهران مهاجر و مهدی مقیم‌نژاد، برگزار شد و نفرات زیر برگزیده شدند.
محمدرضا میرزائی، آذین غیاثی، مریم اکبرزاده، نیما اسماعیل‌پور، شیلان سعدی، فواد رهنما، سید احسان باقری، اصلان ارزاقی، پگاه قادری، مهدی شیری، هاوار امینی، الناز صالحی، هادی جعفرزاده، سیاوش نقشبندی، امیر مینابیان، حمیدرضا مجیدی، آرش فایض و سعید عامری

در روز چهارشنبه گذشته دبیران انجمن علمی عکاسی و سومین دوره جشن عکس دانشگاه هنر آقایان حامد طاهری کیا و محسن حسن پور گفتگویی را با آقای حمید سوری در پیرامون دغدغه های عکاسانه و پرداختن به آن در قالب یک مسابقه دانشجویی با زمینه های آموزشی و دانشگاهی موجود انجام دادند.

این پرسش و پاسخ می تواند برای علاقه مندان شرکت در سومین دوره جشن عکس مفید باشد.

جایگاه طرح موضوعی با عنوان دغدغه های عکاسانه در مورد خود رسانه عکاسی آیا در سیستم دانشگاهی ما می تواند قرار بگیرد؟
در دهه های اخیر توجه به رسانه ها اهمیت فوق العاده ای پیدا کرده است و رسانه های مختلف به ترتیب به تعریف و تشکیک در محدوده رسانه خود فعالیت می کنند.  این مساله محدود به عکاسی نمی شود، در دهه 70 گفته شد نقاشی مرده است، لذا بحث در خصوص خود رسانه موضوع آثار هنری بسیاری از هنرمندان شد. بسیاری از هنرمندان در تعریف رسانه و اینکه تا چه حد هنر و تا چه حد فراتر از آن رفته است به تفکیک و تشکیک می پردازند.
موزه های معتبر جهان نمایشگاه هایی ترتیب می دهند با عنوان photography on photography یا هنرمندانی نمایشگاههایی برگزار می کنند با عنوان It's not a photograph . در دوره هایی که رسانه ها باهم تداخل پیدا کرده اند، در دوره ای که دیجیتال وارد شده و عکاسی با هنرهای زیادی تلفیق شده است، و در عین حال که کلمات و اصطلاحات جدیدی وارد دنیای هنر شده است، عکاسی دیگر کلمه کاملی نیست، همه این موارد نشان دهنده این مطلب می باشد که با به وجود آمدن دیجیتال در عکاسی و فراگیر شدن اسکنرها، عده ای از مرگ عکاسی یا دوره پسا عکاسی صحبت می کنند و اینجاست دوره که خود عکاسی موضوع بسیاری از هنرمندان قرار می گیرد. لذا در این شرایط، چه جایی بهتر از انجمن علمی عکاسی که به این موضوع بپردازد. این مطالب به منزله فراموشی سایر دغدغه ها نیست، زیرا این دغدغه ی تعداد خاصی از عکاسان نیست، بلکه این دغدغه اصلی جهان عکاسی است. بنابراین اگر انجمن علمی عکاسی به این موضوع نپردازد، دیگر جایی برای چنین رویکردهایی نخواهیم داشت. این موضوع هم به ایران یا آمریکا یا سایر نقاط جهان ارتباطی پیدا نمی کند. بعضی ها به منزله یک بحران و بعضی به دوره شکوفایی عکاسی به این مساله نگاه می کنند. پس باید دو باره به تعریف عکاسی پرداخت. امروزه دیگر کافی نیست که به تکنیک های صرف عکاسی قناعت کرد و تردید در مورد ذات رسانه را در کناری گذاشت . اگر چنانچه دغدغه های عکاسانه در سومین دوره جشن به عنوان یک موضوع زیر بنایی پرداخته می شود  برای کسانی  که دغدغه های زیبایی شناسی یا غیره را دارند می تواند قابلیت پرداختن به این موضوع را هم بوجود آورد. از این جهت این رویکردی که انجمن در پیش گرفته، نافی دیگر رویکردها نیست.
و اما این سوال مطرح می شود که چرا باید به خود رسانه توجه کرد؟ نکته جذاب در این فراخوان متنی است که از هر عکاس خواسته شده تا همراه با عکس ارسال کنند. دو روز پیش در سایت اینترنتی موزه تیت لندن(Tate) با فراخوان مسابقه عکسی بر خوردم که با فرم تقاضای شرکت در مسابقه می بایست نظر خودمان را در مورد زیبایی شناسی بیان کنیم تا در داوری هر دو را مدنظر قرار بدهند.

جناب آقای سوری، حالا در این تنوع آثار، معیار داوری چیست؟
معیار نوشته است. این نوشته منظر عکس است. نوشته کمک می کند که چه معیارهایی برای قضاوت مشخص کننده می باشند.

آیا خود عکس برای بیان دیدگاه عکاس کافی نیست که در نتیجه به متنی برای توضیح آن روی بیاوریم؟
نه، این یک اسطوره بیش نیست. این که خود عکس همه چیز را بیان می کند. این یک افسانه است. عکس، نقاشی و سایر هنرهای تصویری خود به خود نمی توانند بیان کننده همه ذهنیات هنرمند باشند. برای درک تصویر به عناصر بسیار زیادی نیاز داریم. نقد هنر به ما می گوید اثر بدون درنظر گرفتن زمینه قابل خوانش نیست. زمینه های اثر هنری به ما کمک خواهد کرد که اثر را ببینیم. زیرا گرامر معینی برای تصویر وجود ندارد. از این  جهت ما به زمینه های متعددی برای فهم عکس نیاز داریم. کافی است کسانی که به استقلال آثارشان تاکید می کنند، عکس ها یشان را به چند نفر نشان بدهند و در مورد درک شان از آثار سوال بپرسند و جواب ها رد بشوند. تداعی ها ، پیش داوری ها، جهان بینی ها و بسیاری عناصر دیگر موثر خواهند بود و جواب های متفاوتی شنیده خواهد شد. لذا این جشنواره کمک می کند که خود هنرمند دیدگاهش را بیان کند.

نوشته ای که همراه آثار ارسال خواهد شد، می بایست به عکاسی بپردازد یا به موضوع؟
به خود عکس، به چیستی عکس، نگاهی که من به عکاسی دارم پرداختن به فرم هست، پس تو این اثر به فرم پرداختم، من فکر می کنم عکاسی پرداختن به تکنیک، ارتباط با هنرهای دیگر و تاریخ عکاسی می باشد، پس در این اثر به این ها پرداختم. عکاسی برای من بیان توهم گونه واقعیت است، پس این گونه عکس گرفتم.
لذا هر چه متن به تبین عکاسی کمک بکند، به ما کمک می کند  که آیا اثر درست پیش رفته است یا نه .

آیا طرح موضوع دغدغه های عکاسانه با رویکردی به ماهیت رسانه در جامعه دانشگاهی ما، به این نکته اشاره ندارد که جای چنین مباحثی در سیستم آموزشی کشور خالی است؟
همین طور است این مساله محدود به عکاسی هم نیست. در مورد نقاشی هم این خلاء وجود دارد. عکاسی فشار دادن یک دکمه نیست. چرا در دانشگاه که یک محیط آکادمیک است،به هنر پرداخته می شود؟ زیرا بخش تئوری اهمیت بسیار زیادی دارد. اما متاسفانه  سیستم آموزشی ما، هنوز این مساله را درک نکرده است. ما هنوز رشته ای تحت عنوان تاریخ هنر نداریم. دروس نظری ما در حاشیه هستند. اندیشیدن، صحبت کردن و نوشتن چندان در دستور کار ما نیست. این یکی از معضلات ماست. هنرمند ما باید با مسائل روز عکاسی و هنر معاصر آشنا باشد. در دانشکده ها آن گونه که باید، به این مساله پرداخت نمی شود. سر فصل دروس ما بسیار قدیمی است و هنوز تجدید نظر اساسی صورت نگرفته و مشکلات ریشه ای در این مورد وجود دارد. مفاد درسی ما هنوز به روز نشده است. بعضی از گروه های درسی در دانشگاه ها تلاش هایی در این زمینه صورت داده اند. اما این مشکل سیستم آموزشی است و نیاز به بازنگری گسترده تری دارد.
نکته مهم در این جا، نقش مهم جشنواره ها است که می توانند این خلاء ها را نشان بدهند. اگر جا بیفتد که این رویکرد مهم است پس باید دانشگاه ها و آموزشگاه ها به فکر پر کردن این خلاء بیفتند. چرا باید به این موضوع پرداخت؟ آیا اصلا این مساله باید دغدغه دانشجوها باشد یا نه؟ لذا ضروری است که این بحث ها در جامعه دانشجویی کشور اتفاق بیفتد. اگر جای این مباحث در دانشگاه نیست، پس کجاست؟ جشنواره ها باید به این موضوعات دامن بزنند.

 به عنوان سئوال آخر ،چرا بر کوتاه بودن نوشته هائی که دانشجویان می بایست به همراه عکسهای خود ارسال کنند تاکید شده است؟
کوتاه بودن به دلیل خوانده شدن توسط داورها است  و برای این که سرسری گرفته نشود. شرکت کننده ها نباید فکر کنند که می باید انشاء بنویسند. یکی از دوستان به من می گفت اگر  از من بخواهی در مورد موضوعی یک سخنرانی ارائه کنم، همین الان شروع می کنم، اما اگر قرار باشد در مورد همین موضوع 5 دقیقه صحبت کنم، نیاز به یک هفته فرصت دارم.
" کوتاه  و موجز". با حداقل کلمات باید مطلب را رساند.